‘God behoede ons voor de menstruatiecoach’ zei Tim ’S Jongers in een interview in het Financieele Dagblad. Hij kaartte aan dat mensen in armoede met een stoet aan beweeg-, energie- en budgetcoaches te maken krijgen, terwijl niemand meer naar het échte probleem kijkt: een gebrek aan geld. Ook Sjoerd Beugelsdijk stelt in dit nummer dat ‘deel-armoedes’ als energiearmoede en ontbijtarmoede niet om een op zichzelf staande oplossing vragen, maar uitkomsten zijn van structurele ongelijkheid.

Toch wil ik dit omkeren vanuit mijn ervaring als gemeenteraadslid in Den Haag: wanneer je ‘deel-armoedes’ serieus neemt, ben je juist bezig met het constant agenderen en bestrijden van structurele ongelijkheid en de daaruit voortkomende armoede. Juist datgene waar de sociaal-democratie voor zou moeten staan.

Neem mijn stad, waar nu de eerste stappen worden gezet in de energietransitie. We zouden de meeste klimaatwinst boeken als we grote woningen met de slechtste energielabels zo snel mogelijk isoleren. Sommige partijen pleiten hier dan ook voor. Het probleem? In de praktijk zijn dit gigantische villa’s in de Vogelwijk waar bewoners prima zelf de portemonnee kunnen trekken.

Om het duurzaamheidsbeleid beter te richten, wil ik weten waar mensen wonen met een laag inkomen, slecht geïsoleerde woningen en een torenhoge energierekening – mensen met energiearmoede. Daar moeten we als gemeente als eerste aan de slag met subsidies voor isolatie en collectieve zonnedaken. Aangezien dat morgen nog niet allemaal is geregeld, sturen we alvast een energiecoach langs: iemand die je cv-ketel waterzijdig inregelt, radiator- en raamfolie voor je plakt en met een apparaatje in beeld brengt waar je huis het meeste tocht, en dat oplost. Scheelt zo honderden euro’s per jaar op de energierekening. Dat is toch het minste wat de gemeente nu moet doen.

Hetzelfde geldt voor sportbeleid. Waarom wordt er in sommige wijken minder gesport, en is er dus ‘beweegarmoede’? Dat zijn de dichtbevolkte volksbuurten als de Schilderswijk waar ouders met kinderen niet zomaar de Tesla pakken naar het hockeyveld aan de rand van de stad. Juist daar zet je je dan in voor een nieuwe sporthal.

Of neem het mobiliteitsbeleid: leggen we een snelle tramlijn aan voor toeristen zodat ze snel op het strand van Scheveningen zijn, of investeren we in een snelle verbinding tussen te treinstations en de armere wijk Zuidwest? Door onderzoeken naar vervoersarmoede weten we dat die laatste tramlijn voor veel bewoners baankansen en een sociaal netwerk letterlijk dichterbij brengt.

En ja, dat geldt ook voor menstruatiearmoede. Mensen die zich druk maken om armoede en de fundamentele ongelijkheid tussen vrouw en man, zijn bondgenoten in de strijd tegen structurele ongelijkheid. Die moeten we koesteren, niet van ons vervreemden.

Natuurlijk moeten we ervoor waken dat door de aandacht voor ‘deel-armoedes’ de discussie over structurele ongelijkheid niet buiten beeld raakt. Moeten we daarom nu met onze ogen rollen als iemand begint over menstruatiearmoede of energiearmoede? Ik hoop het niet, want dat werkt enkel verlammend en het staat het doel van de bestrijding van structurele ongelijkheid juist in de weg.