Op zondag 28 september overleed Ieke van den Burg, oud-vakbondsbestuurder, voormalig PvdA-Europarlementariër en voorzitter van het WBS Europafonds. Ze was al enige tijd ziek maar haar einde kwam toch onverwacht. Wij waren tien jaar collega’s in het Europees Parlement (1999-2009). Daarna werkten we nauw samen bij de WBS.
Wanneer je, zoals wij deden, vaak samen in het buitenland zit – Brussel en Straatsburg – leer je elkaar wel kennen. Ieke van den Burg was een zeer inhoudelijke politica en door haar bestuurlijke ervaring ook een goede onderhandelaarster. Ze koos voor de commissie waar ze de meeste invloed kon uitoefenen: de economisch monetaire. Zij was altijd goed voorbereid en liet zich niet aan de kant drukken. Daardoor wist zij resultaten te boeken in het Europees Parlement en kreeg ze het respect dat haar toekwam.
Zij was een van de eersten die waarschuwde voor problemen met banken, maar was ook bekend om haar kritische houding ten aanzien van de Europese Centrale Bank. Haar werk vervulde haar met trots en voldoening. En als ik dat iemand in dat Brusselse wereldje gunde, was zij het wel. Zij investeerde veel tijd in de Eurodelegatie, als lid van het dagelijks bestuur en later – na het vertrek van Max van den Berg – als voorzitter. Degelijk en zeer betrokken, met een goed oog voor de belangen van de medewerkers.
Toen in delen van Europa (en ook in Nederland) de scepsis over de EU toesloeg, ging ze daar recht tegenin. Een terugval in nationale oplossingen zag zij als bekrompen. Angst om meer bevoegdheden aan Europa over te dragen was haar vreemd. Terwijl ook in de PvdA velen van mening waren (en zijn) dat Brussel zich niet mag bemoeien met de sociale zekerheid, zag Ieke dat anders. Alleen via Brussel zouden sociale verworvenheden beschermd kunnen worden tegen de nadelige effecten van de interne markt en de dreiging van de globalisering.
In een van haar laatste publieke optredens ter gelegenheid van de presentatie van het door haar geredigeerde boek over een sociaal Europa, ‘Voorbij de Retoriek’, herhaalde ze nog eens dat wat haar betreft het (gedeeltelijk) europeaniseren van bijvoorbeeld de werkloosheids-uitkeringen geen uiting van misplaatste solidariteit zou zijn. Voor haar hield het ijveren voor een sociaal Europa in 2009 niet op.
Via de WBS en het WBS Europafonds, dat mede op haar initiatief tot stand kwam, bleef ze actief – zij het wat meer op afstand - meedoen aan het sociaal-democratische debat en droeg ze bij aan WBS-activiteiten rond het thema Europa. Ook een kritisch boek over de eurocrisis verscheen tijdens haar voorzitterschap. De WBS mag haar dankbaar zijn voor de wijze waarop ze aan de Europa-poot invulling gaf. We zullen haar creativiteit missen en vooral het debat - Ieke van den Burg ging altijd en overal de discussie aan. Ik ben ervan overtuigd dat de herinnering aan wie zij was en wat ze deed haar dierbaren zal helpen het enorme verlies te verwerken.
Jan Marinus Wiersma